Sa gitna ng serye ng mga krisis, mula sa pagtaas ng presyo ng enerhiya hanggang sa pagkalito sa usapin ng migrasyon, ang pulitikal na tanawin ng Europa ay naghahanap ng isang boses na matatag at handang lumaban para sa radikal na pagbabago. At natagpuan nila ito sa katauhan ni Italian Prime Minister Giorgia Meloni.

Ang pinakahuling pahayag ni Meloni, na itinuturing na ‘hindi kapanipaniwala’ at nagdulot ng malawakang pagkabigla, ay hindi lamang nagpapatatag sa kanyang posisyon sa Italya kundi nagdudulot din ng isang malaking pagbabago sa diplomatikong usapin sa pagitan ng Rome, Brussels, at Berlin. Ang sentro ng kontrobersiya? Isang pahayag na, ayon sa mga eksperto, ay direktang sumusuporta sa karapatan ng oposisyon—isang banayad ngunit napakalakas na pagtanggap kay Alice Weidel at sa paksyon ng Alternative for Germany (AfD).

Ang Lihim na Pag-uugnay sa AfD: Bakit Nanginginig ang Berlin?

Hindi ito isang hayagang papuri, ngunit ito ay isang panawagan para sa ‘pagkakaiba-iba sa politikal na debate’ at isang paalala na ang mga taong nagmumungkahi ng ‘ibang mga daan’ ay hindi lamang dapat na isinasantabi. Ang mga salitang ito ay mabilis na ikinonekta ng mga tagamasid sa AfD, ang right-wing party na matagal nang sinisikap na ‘i-isolate’ ng pangunahing pulitika ng Alemanya sa pamamagitan ng tinatawag na Brandmauer o ‘firewall’—isang pader ng paghihiwalay at pag-iwas.

Sa Alemanya, kung saan ang mga usapin tungkol sa paghihiwalay at pagbabawal ay nangingibabaw sa diskurso, ang paninindigan ni Meloni ay nag-udyok ng isang matinding paghahanap ng kaluluwa. Kung ang isang Punong Ministro ng isang pangunahing bansang miyembro ng EU ay hayagang nagtataguyod para sa pambansang soberanya at kinuwestiyon ang mga regulasyon ng Brussels nang hindi iniispe-syal, bakit hindi maaaring bukas na talakayin ang mga paksang ito sa loob ng pulitika ng Alemanya?

Nananatiling diplomatiko si Meloni, ngunit napakalinaw ng kanyang mensahe. Nang tanungin tungkol kay Alice Weidel, sumagot siya: “Naniniwala ako na ang bawat demokrasya ay nangangailangan ng oposisyon. Hindi mo kailangang sumang-ayon, ngunit dapat kang makinig.”  Ang simpleng pangungusap na ito ay isang makasaysayang pagsuway sa umiiral na tuntunin ng EU na ibukod ang ilang kilusang pulitikal, at ito ay umalingawngaw sa buong Europa.

Ang Hamon sa Brussels: ‘National Interests Come First’

Ang pagtatanggol ni Meloni sa oposisyon ay isa lamang piraso ng kanyang mas malawak na istratehiya, na nakatuon sa pagpapalakas ng pambansang soberanya at paghihimagsik laban sa labis na sentralisasyon ng European Union.

Sa Roma, mariing ipinahayag ni Meloni ang kanyang paninindigan: “Ang mga korte ay hindi dapat gumawa ng pulitika. Ang mamamayan ang siyang naghalal, at ang mga demokratikong inihalal na gobyerno ay dapat kumilos.” [00:01:23 – 00:01:32]. Direkta itong tumutukoy sa kanyang panawagan para sa isang malawakang pagsusuri sa European Convention on Human Rights (ECHR) at sa mga desisyon ng European Court of Human Rights (EGMR).

Ang kanyang pangunahing reklamo? Ang EGMR ay labis na nakikialam sa mga pambansang desisyon—isang problema na lalong naging kritikal sa mga isyu ng migrasyon at seguridad sa hangganan. Ayon kay Meloni, dapat na desisyon ng Italya kung sino ang papasok sa bansa at sino ang hindi [00:01:41 – 00:01:51]. Ang paninindigang ito, na nagpapaalala sa mga posisyon ng AfD sa Alemanya, ay nagpapataas ng tensyon at nagpapakita ng isang malalim na paghati sa loob ng EU.

Nilinaw niya: “Gusto ko ng Europa na may pananagutan, hindi isang Europa ng paghihiwalay, ngunit ang mga pambansang interes ang siyang uunahin” .

Ang Pag-angat ng Roma, Ang Paghihirap ng Berlin

Habang ang Berlin ay nalulubog sa panloob na krisis—ang Koalisyon ay nakikipaglaban sa mataas na buwis, reporma sa lipunan, at isang humihinang ekonomiya—ang impluwensya ni Meloni ay patuloy na lumalawak sa pandaigdigang entablado.

Ipinapakita ng mga survey na lumalaki ang kawalang-kasiyahan sa pamahalaan ng Alemanya. Ang pagtigil sa ekonomiya, mataas na presyo ng enerhiya, at mga alalahanin tungkol sa migrasyon ay nagpapababa sa tiwala sa pulitika. Kaunti na lamang ang naniniwala na ang sitwasyon ay gaganda sa ilalim ng kasalukuyang pamumuno [00:03:10 – 00:03:27].

Sa kabilang banda, si Meloni ay kumikilos. Nagpapababa siya ng buwis, nagrereporma sa social welfare system, at nagtataguyod ng personal na responsibilidad [00:03:32 – 00:03:37]. Ang kanyang mga approval rating ay tumataas, at maging ang mga kritiko niya sa EU ay kailangang umamin na ang Italya ay mas matatag ngayon kumpara sa maraming iba pang bansa [00:03:41 – 00:03:45].

Ang kaibahan ay kitang-kita: habang ang Alemanya ay nagtatangkang talakayin ang mga ‘quote’ at ‘ban’ ng mga pulitikal na personalidad, si Meloni ay tahimik na bumubuo ng mga alyansa at naglalatag ng matatag na patakaran.

Ang Bagong Alyansa: Paghahanap ng Kalayaan Mula sa EU Bureaucracy

Ang diskarte ni Meloni ay hindi lamang tungkol sa Italya; ito ay tungkol sa pagbabago ng balanse ng kapangyarihan sa Europa.

Si Meloni ay nagtatrabaho upang bumuo ng mga bagong koalisyon kasama ang Hungary (sa ilalim ni Viktor Orbán), Poland, Denmark, at Czechia . Ang mga bansang ito ay bumubuo ng isang maluwag ngunit lumalagong alyansa ng mga estado na naghahangad na bawiin ang mas maraming awtonomiya mula sa mga direktiba ng Brussels.

Higit pa rito, mayroon siyang malinaw na layunin sa ekonomiya: ang pagpapatibay ng mas malapit na kooperasyon sa ekonomiya sa Estados Unidos, anuman ang opisyal na EU bureaucracy . Ang layunin ay gawing isang estratehikong kasosyo ang Italya, lalo na sa sektor ng enerhiya at industriya. Ang kritisismo niya sa EU ay hayagan: “Sumasang-ayon ako, nawawalan ng direksyon ang Europa,” isang pahayag na naglalagay sa kanya bilang isa sa pinakamakapangyarihang boses ng konserbatibong Europa.

Ang mga kritiko ay nakikita ang hakbang na ito bilang isang panganib sa pagkakaisa ng Europa. Ngunit para sa mga tagasuporta, ito ay isang matapang na hakbang tungo sa pagpapasya sa sarili at pagpapalakas ng bansa.

Ang Huling Katotohanan: Isang Demokrasya na Handa sa Dissent

Ang pinakamalaking tanong na inihain ni Meloni ay hindi tungkol sa Italya o Alemanya, kundi tungkol sa mismong kalikasan ng demokrasya: Gaano karaming pagkakaiba-iba ang dapat payagan ng isang demokrasya? At saan nagsisimula ang politikal na paghihiwalay?.

Ang kanyang mga salita tungkol sa kalayaan sa pagpapahayag, pambansang pagpapasya sa sarili, at ang proteksyon ng cultural identity ay tumama sa ugat ng sentimyento ng maraming tao na nakadarama ng pagkalayo sa mga tradisyonal na institusyon ng EU .

Ang reaksyon ni Alice Weidel sa mga pahayag ni Meloni ay nagpapakita ng potensyal na convergence ng mga conservative na puwersa sa Europa: “Iyan ay isang matapang na babae na ipinaglalaban ang kanyang bansa.”. Ito ay nagpapakita ng isang bihirang halimbawa kung paano ang mga pulitikal na aktor mula sa iba’t ibang bansa ay nagkakaisa sa mga pangunahing isyu, kahit na ang kanilang pulitikal na kalagayan ay magkaiba.

Sa huli, may isang sentral na katotohanan na nananatili: nagbabago ang kaayusan ng pulitika ng Europa. Ang mga lumang istruktura ay nagkakagulo, at ang mga bagong alyansa ay umuusbong . Si Giorgia Meloni ay nagbukas ng isang pagtalakay na hindi na maaaring isara. Ito ang dahilan kung bakit, kapag nagsalita siya, nakikinig ang buong Europa, at kung minsan, pati na rin ang Berlin.